Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

"Δούναι και λαβείν"

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, το "να δίνεις" πόσο μπορεί και με επηρεάζει, όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν επιστρέφεται. Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι "γιατί συνεχίζω να δίνω;". Σκέφτομαι ότι ίσως επιστρέφεται με τρόπο που για μένα δεν είναι ο αναμενόμενος διότι αλλιώς το περίμενα ή που δεν μου είναι αρκετό. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι για το τι πρέπει να κάνω: να περιμένω πρώτα να "πάρω" και μετά να "δώσω" -κάτι που δεν μου ταιριάζει- ή να συνεχίσω να δίνω και απλά να φεύγω όταν δεν παίρνω αυτό που μου αξίζει. Και αυτό κατά πόσο είναι εύκολο όταν πλέον έχεις μπλεχτεί συναισθηματικά;


Η επιβίωση κάθε είδους σχέσης στηρίζεται στο αμοιβαίο "δούναι και λαβείν". Ο κάθε συμβαλλόμενος εάν θέλει να επενδύσει στη διατήρηση της σχέσης φροντίζει να δίνει περιμένοντας πάντα να πάρει ως ανταπόκριση. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας δίνει περισσότερα και παίρνει λιγότερα; Τελικά μετριέται το "πάρε-δώσε"; Αν πω ναι θα 'ναι ψέμα. Αν πω όχι, πάλι ψέμα θα 'ναι. Είμαστε τόσο εγωιστές που πάντα τείνουμε να θεωρούμε ότι εμείς κάνουμε τα πάντα, δίνουμε τα πάντα αλλά δεν παίρνουμε τίποτα. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο άλλος ίσως δεν μπορεί να μας δώσει τα ανταλλάγματα που περιμένουμε ή ότι ζητάμε πράγματα άπιαστα. Για το αν αυτά που εμείς προσφέρουμε στον άλλο είναι αρκετά, ούτε λόγος. Ίσως αυτά που προσφέρουμε και θεωρούμε ότι είναι σημαντικά, να μην είναι τόσο σημαντικά για τον άλλο διότι μπορεί απλά να μην τα έχει ανάγκη και αντίστροφα.


Είναι βέβαια δικαίωμα του καθενός το να ζητά αυτά που πιστεύει ότι αξίζει. Όπως δικαίωμά του είναι να μην αποδέχεται την σμίκρυνση αυτών ως συμβιβαστική λύση. Από την άλλη όμως κάθε σχέση είναι και συμβιβασμός. Κάνεις υποχωρήσεις, παραγκωνίζεις κάποια "θέλω" σου για να δώσεις χώρο μέσα στη ζωή σου στον άλλο να μπει και να γίνει μέρος της -πάντα αμοιβαία! Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως  παύεις να είσαι ο εαυτός σου. Απλά παύεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου! Δένεσαι, μοιράζεσαι, νοιάζεσαι, μαθαίνεις τις ανάγκες και δημιουργείς συναισθήματα για τον άλλο!

Κλείνω με ένα στίχο που αγγίζει όλα τα παραπάνω:
"The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return"

2 halfway gone thoughts:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Είδικά στο σημείο που λες ότι δεν παύεις να είσαι ο εαυτός σου όταν κάνεις υποχωρήσεις απλά σταματάς να σκέφτεσαι μόνο αυτόν. Άλλωστε δεν κάνεις συνέχεια υποχωρήσεις, την μία κάνεις εσύ, την άλλη ο άλλος, οπότε ουσιαστικά δεν παραγκωνίζεις τα "θέλω" σου απλά τα βάζεις για λίγο στην αναμονή.

theachilles είπε...

I'm a nature boy, so I know...

Δημοσίευση σχολίου