Παντού υπάρχει ένας ερωτευμένος

Σήμερα το απόγευμα προσπαθώντας να διαβάσω για τις επικείμενες εξετάσεις, ερχόταν στα αυτιά μου το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «Να μ' αγαπάς» από κάποιο γειτονικό σπίτι. Έμεινα για λίγο να το ακούσω. Είναι από τα τραγούδια που μ' αρέσουν πολύ...

Όταν τελείωσε, άρχισε να παίζει ξανά, και ξανά και ξανά, για περίπου μία ώρα, ίσως και παραπάνω, δεν ξέρω. Τότε έκανα την σκέψη ότι είναι κάποιος ερωτευμένος και προφανώς ο έρωτας του δεν ανταποκρίνεται. Πόσες φορές κι εγώ δεν τα έχω περάσει, βάζοντας ερωτικά τραγούδια που τα άκουγα ξανά και ξανά και τα οποία έφταναν στ' αυτιά μου σαν γιατρειά, γιατί ο έρωτας είναι αρρώστεια...προς Θεού όμως, όχι με την κακή έννοια!

Θέλω απλά να πω ότι έχει συμπτώματα αλλά και θεραπεία. Άπαξ όμως και κολλήσεις δύσκολα ξεκολλάς! Είναι το συναίσθημα που μπορεί να σ' ανεβάσει αλλά και να σε ρίξει, να σε κάνει χαρούμενο αλλά και δυστυχισμένο, να σε αλλάξει τελείως, είναι ένα συναίσθημα με δύο μορφές.

 Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, γιατί απλά να μην είχε μία μορφή, την καλή; Γιατί όλοι όσοι ερωτευόμουν δε με έκαναν ευτυχισμένη ή γιατί όλοι όσοι ερωτεύτηκα δεν με ερωτεύονταν με την πρώτη ματιά; Και τελικά καταλήγω στο ότι πολύ γρήγορα θα βαριόμουν και θα έπαυα να κυνηγώ αυτά που μου αρέσουν. Το κυνήγι στον έρωτα έχει την πλάκα! Αυτό αξίζει και αυτό είναι που τον κάνει 'πικάντικο'! Αν τα είχαμε όλα έτοιμα στα πόδια μας σύμφωνα με τις επιθυμίες μας τίποτα δεν θα είχε νόημα. Γιατί σημασία έχει να κυνηγάς αυτά που αγαπάς κι ας πονέσεις για να τα αποκτήσεις. Κι αν δεν τα καταφέρεις, πάντα θα υπάρχουν άλλα πράγματα για να αγαπήσεις και να κυνηγήσεις!