Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν...

Καιρό τώρα ψάχνω να βρω πως είναι ο έρωτας, ποια είναι τα σημάδια του, πως διαπιστώνεις ότι είσαι ερωτευμένος. Φυσικά, τώρα θα σκέφτεστε "Μάλλον αυτή δεν έχει ερωτευθεί, γι' αυτό αναρωτιέται". Και απαντώ, "Εσείς πως ξέρετε ότι έχετε ερωτευθεί;" 
 Δεν είμαι αφελής. Δεν μιλάω για την πρώτη ματιά, την έλξη ή απλά την αρέσκεια του ενός προς τον άλλο. Αυτό μπορεί να το νιώσεις για τον οποιοδήποτε -έναν περαστικό, έναν άγνωστο σ' ένα μπαρ, ακόμα κι για ένα φίλο.
Μιλάω για την ανάγκη που σου δημιουργεί ο άλλος, να θες να τον βλέπεις, να τον ακούς, να τον σκέφτεσαι, να σου λείπει ακόμα κι αν τον έχεις δει μια ώρα πριν. Κάτι σαν «φαγούρα»!


Κι ενώ για πολύ καιρό ένιωθα μπερδεμένη και πολλές φορές χαμένη, νομίζοντας ότι ήμουν ερωτευμένη επειδή απλά ο άλλος «μ' αρέσει», έρχεται η φίλη μου η Ν. και μου "ταράζει πραγματικά τους κύκλους"(!), λέγοντας ότι συνειδητοποιείς ότι είσαι ερωτευμένος όταν χάνεις τον έλεγχο.
Νομίζεις ότι όλα έχουν μπει σε μια τροχιά που εσύ έχεις χαράξει, που θεωρείς και προσδοκάς ότι είναι σωστή. Όμως όταν χάνεις τον έλεγχο συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Γιατί ο έρωτας δεν είναι δεδομένος, είναι απλά ανίκητος σε κάθε μάχη που σχεδιάζεις, γι' αυτό είναι καλύτερα να παραδοθείς ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι έχασες τον έλεγχο. 
Τώρα πια το ξέρω...


"Ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς επειδή πραγματικά είναι πολύ καλύτερο από ό,τι ονειρευόσουν"
Dr. Seuss,1904-1991,Αμερικανός συγγραφέας

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Εσύ είσαι ότι κρύβω μέσα στην ψυχή μου...

 Μια εβδομάδα τώρα πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το παραπάνω ρεφρέν στο δρόμο, στο μπάνιο, στη δουλειά, στους φίλους, στο σπίτι, παντού! Αλλωστε θα 'χει συμβεί και σε σας.
Το βρήκα λοιπόν και το μοιράζομαι μαζί σας....

------------------
Είναι φορές που στην καρδιά μου
Υπάρχει μόνο η αγάπη
Δεν είναι αγάπη ενοχική
Ούτε αγάπη της συγγνώμης
Δεν είναι η αγάπη του Χριστού
Ούτε τα πέπλα της Σαλώμης

Είναι φορές που στην καρδιά μου
Υπάρχει όλη η αλήθεια
Δεν είναι η αλήθεια των σοφών
Ούτε των εξισώσεων γνώση
Δεν είναι αλήθεια του Χριστού
Δεν είναι των αγγέλων πτώση
Κανείς δε θέλω να με σώσει




Εσύ είσαι ό,τι κρύβω μέσα στην ψυχή μου
Θέλω η ανάσα σου να γίνει προσευχή μου

Ο μαύρος άγγελος απέναντι
Καλόκαρδα γελάει
Δεν είναι γέλιο ενός παιδιού
Ούτε σκοτάδι που δικάζει
Δεν είναι γέροντας τρελός
Μα σα Χριστός μου μοιάζει
Έλα την ώρα που χαράζει

Εσύ είσαι ό,τι κρύβω μέσα στην ψυχή μου
Θέλω η ανάσα σου να γίνει προσευχή μου
------------------

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

"Δούναι και λαβείν"

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, το "να δίνεις" πόσο μπορεί και με επηρεάζει, όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν επιστρέφεται. Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι "γιατί συνεχίζω να δίνω;". Σκέφτομαι ότι ίσως επιστρέφεται με τρόπο που για μένα δεν είναι ο αναμενόμενος διότι αλλιώς το περίμενα ή που δεν μου είναι αρκετό. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι για το τι πρέπει να κάνω: να περιμένω πρώτα να "πάρω" και μετά να "δώσω" -κάτι που δεν μου ταιριάζει- ή να συνεχίσω να δίνω και απλά να φεύγω όταν δεν παίρνω αυτό που μου αξίζει. Και αυτό κατά πόσο είναι εύκολο όταν πλέον έχεις μπλεχτεί συναισθηματικά;


Η επιβίωση κάθε είδους σχέσης στηρίζεται στο αμοιβαίο "δούναι και λαβείν". Ο κάθε συμβαλλόμενος εάν θέλει να επενδύσει στη διατήρηση της σχέσης φροντίζει να δίνει περιμένοντας πάντα να πάρει ως ανταπόκριση. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας δίνει περισσότερα και παίρνει λιγότερα; Τελικά μετριέται το "πάρε-δώσε"; Αν πω ναι θα 'ναι ψέμα. Αν πω όχι, πάλι ψέμα θα 'ναι. Είμαστε τόσο εγωιστές που πάντα τείνουμε να θεωρούμε ότι εμείς κάνουμε τα πάντα, δίνουμε τα πάντα αλλά δεν παίρνουμε τίποτα. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο άλλος ίσως δεν μπορεί να μας δώσει τα ανταλλάγματα που περιμένουμε ή ότι ζητάμε πράγματα άπιαστα. Για το αν αυτά που εμείς προσφέρουμε στον άλλο είναι αρκετά, ούτε λόγος. Ίσως αυτά που προσφέρουμε και θεωρούμε ότι είναι σημαντικά, να μην είναι τόσο σημαντικά για τον άλλο διότι μπορεί απλά να μην τα έχει ανάγκη και αντίστροφα.


Είναι βέβαια δικαίωμα του καθενός το να ζητά αυτά που πιστεύει ότι αξίζει. Όπως δικαίωμά του είναι να μην αποδέχεται την σμίκρυνση αυτών ως συμβιβαστική λύση. Από την άλλη όμως κάθε σχέση είναι και συμβιβασμός. Κάνεις υποχωρήσεις, παραγκωνίζεις κάποια "θέλω" σου για να δώσεις χώρο μέσα στη ζωή σου στον άλλο να μπει και να γίνει μέρος της -πάντα αμοιβαία! Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως  παύεις να είσαι ο εαυτός σου. Απλά παύεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου! Δένεσαι, μοιράζεσαι, νοιάζεσαι, μαθαίνεις τις ανάγκες και δημιουργείς συναισθήματα για τον άλλο!

Κλείνω με ένα στίχο που αγγίζει όλα τα παραπάνω:
"The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return"